بررسی اثرات زیست محیطی بنزین تولیدی در صنایع پتریشیمی

در صنایع پتروشیمی، هیدروکربن های موجود در نفت خام و یا گاز طبیعی پس از فرآورش در یک سری فرآیندهای شیمیایی به فرآورده های جدید شیمیایی تبدیل می شوند و در مهمترین قسمت آن، یعنی واحدالفین، مواد اولیه اتیلن و پروپیلن مورد نیاز واحدهای پلی اتیلن و پلی پروپیلن تامین می شود. در کنار محصولات اصلی پتروشیمی ها حلال هایی تحت عنوان محصولات جانبی ایجاد می شوند که از آن جمله می توان حلال های بنزن، اولئون و زایلن را نام برد. این ترکیبات بعضاً خواص احتراقی (با عدد اکتان مناسب) بهتری نسبت به بنزین تولیدی پالایشگاه ها دارند اما سرطان زایی آنها اثبات شده است. بنابراین در هیچ نقطه ای از دنیا از حلال های تولیدی پتروشیمی به دلیل سرطان زایی آن به عنوان سوخت استفاده نمی کنند. هم چنین در داخل کشور نیز هیچ کدام از موسسات علمی مرتبط با نفت و گاز پتروشیمی چنین راه میانبر، رافع مسوولیت و مضر بر سلامتی جامعه به خصوص کودکان را توصیه نمی کنند. در ترکیب بنزین استاندارد یورو 4 که مورد نظر سازمان حفاظت محیط زیست بوده، میزان بنزن یک درصد و میزان ترکیبات آروماتیک 35 درصد است. در حالی که در بنزین پتروشیمی، بنزن و آروماتیک ها بخش اصلی ترکیب بنزین را تشکیل می دهند و میزان آن بسیار فراتر از استانداردهای مورد نظر است. آلوده ترین نوع بنزین، بنزین پیرولیز است، که میزان بنزن موجود در این بنزین بین 30 تا 40 درصد حجمی و ترکیبات آروماتیک آن بین 60 تا 65 درصد حجمی است. بر اساس طبقه بندی آژانس تحقیقات سرطان (IARC) که در سال 2010 انجام پذیرفته، بنزن در گروه مواد سرطان زا قرار داشته و در سایر مجامع علمی این امر نیز به اثبات رسیده است. در این مقاله به بررسی اثرات ناخوشایند زیست محیطی استفاده از بنزین های تولیدی درصنایع پتروشیمی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بنزین پتروشیمی ، اثرات زیست محیطی ، بنزن