عوامل موثر بر جلب مشارکت روستاییان در پروژه بین المللی تعمیم ترسیب کربن

در مناطق روستایی به دلیل حاکمیت شرایط خاص اکولوژیکی و زیست محیطی بر نوع و شیوه امرار معاش، می توان از منابع طبیعی به عنوان اصلی ترین حلقه در زنجیره توسعه روستایی یاد کرد (خراشادی زاده 1385 و ازکیا 1381).بدون تردید منابع طبیعی و وضعیت آن در سیر تحولات اقتصادی، اجتماعی جوامع گوناگون جهان پیوسته نقش اساسی و سازنده داشته است. در کشور ما نیز منابع طبیعی به منزله زیربنای توسعه اقتصادی، اجتماعی دارای نقش اساسی می باشد؛ این در حالی است که به دلیل شرایط ویژه اقلیمی، بیش از نیمی از مساحت کشورمان را مناطق خشک و نیمه خشک در بر گرفته است (تقریبا 39/4 میلیون هکتار از کل مساحت 164/8 میلیون هکتاری کشور ایران)، که به طور میانگین بین 30 تا 250 میلی متر بارندگی در طول سال دریافت می کنند؛ وجود این شرایط رابطه بین اکوسیستم و جوامع ساکن در آن را بسیار حساس کرده، به گونه ای که ایجاد کمترین تغییرات طبیعی یا انسانی مثبت و منفی در چنین مناطقی بازخوردهایی به مراتب شدیدتر در تمامی ارکان امرار معاش جوامع محلی خواهد داشت (خراشادی زاده 1385 ). امروزه بیشتر صاحب نظران توسعه بویژه توسعه روستایی معتقدند که دستیابی به توسعه پایدار بدون مشارکت آحاد مردم ممکن نیست و بدون تردید با مشارکت مردم دوره گذار توسعه تسهیل، تسریع و کم هزینه تر می شود (بهرامی 1383). امروزه تاکید بر استفاده از دانش بومی و توانمندیهای مردم محلی در رهیافتهای توسعه موجب شده که مشارکت روستاییان در قالب ایجاد و توسعه نهادهای مردمی خودجوش و خود اتکا نظیر تعاونی ها و گروه های توسعه، برای تعریف نیازهای اولویت دار و حل مسائل مربوط به زندگی مردم محلی در فرایند توسعه روستایی مورد توجه قرار گیرد (Mollaf 2000). اگر توسعه پایدار را توسعه اقتصادی رو به رشد و متعادل، همراه با گسترش برابری و مساوات اجتماعی و پایداری زیست محیطی در کنار هم و توسعه روستایی را به عنوان بخشی از آن راهبرد به منظور بهبود زندگی اقتصادی و اجتماعی گروه خاصی از مردم (روستائیان فقیر) بدانیم، برای رسیدن به چنین هدفی ایجاد تشکلهای مردم نهاد توسط مردم محلی برای مشارکت در توسعه و اداره امور مربوط به خود ضروری است. در اینجا منظور از مشارکت، مشارکتی داوطلبانه و ارادی بوده و مهمترین بعد این مشارکت، سهیم شدن در منافع مادی پروژه های اجرایی در بعد محلی می باشد. بنابراین بسیج جوامع روستایی به ویژه تهیدستان بایستی حول محور فعالیتهای اقتصادی اجتماعی صورت پذیرد، به طوری که فقرا به امید کسب منافع مادی بیشتر در آن شرکت جویند.