نقش هویت معماری بر چشم انداز ساختمانها وفضاهای معابر شهری با رویکرد توسعه پایدار

تا قبل از پیدایش معماری مدرن، هر تمدن یا ملتی، معماری خاصی را ارائه داده است, اما تحولات و دگرگونیهایی که امروزه در معنا و مفهوم معماری رخ داده، تابعی از سیر تحولات فکری تمدن معاصر است که با علم تجربه گرا و تفکر راسیونالیست مدرن رایج، جنبه ی معنوی و روحانی حیات انسان و اصولاً وجه معنوی عالم وجود را انکار می کند.انسان ها در دوره های مختلف تاریخی با ساخت فضاهایی در شهر ، به دنبال برآورده کردن نیاز فطری خودشان، که ایجاد و برقراری ارتباط فرهنگی و اجتماعی با دیگران در سطح اجتماع بوده ، هستند، که با ایجاد چنین فضاهایی که هم از نظر اجتماعی فعال بوده و هم امکان ارتباط مستقیم و رودرو را فراهم می کرد و هویت اجتماعی را انعکاس میداد ،این نیاز درونی و فطری که گرایش به محیط های اجتماعی فرهنگی و ارتباطات اجتماعی را داشت ، پاسخ دهند. تحقیق و شناخت معماری ایران خصوصاً معماری بافت شهری با بازشناسی ارزش های کالبدی و محیطی همراه است؛ که متاسفانه چنان که باید از گذشتگان به ما منتقل نشده و سبب بیگانگی نسل طراح کنونی از دستاوردهای استادان هنر معماری ایران بوده است. پیامد این بیگانگی، محتوای معماری و سیمای شهری است که اکنون در خیابان ها و فضاهای شهری، ناظر آن هستیم . با توجه به نیاز های انسان ها شهر ها شکل می گیرد، وهر روز در حال گسترش است و این گسترش روز افزون مستلزم برنامه ریزی دقیق است. اما متاسفانه عدم طراحی و طراحی های نادرست باعث بوجود آمدن مشکلات زیادی در شهر ها شده است. معماری پایدار شامل الگوهای از پیش تعیین شده ومشخصی نمی باشد که بتوان آن را تکرار کرد؛ بلکه معماری پویاست و باید با ویژگیهای اقلیمی ،فرهنگی وطبیعت هر منطقه هماهنگ و سازگار باشد و آنچه معماری بومی کشورمان را ماندگار و کم نظیر کرده است توجه به همین خصوصیات است.

کلیدواژه ها:

هویت معماری ، معابر شهری ، توسعه پایدار ، هویت اجتماعی ، محیط شهری ،