رابطه بین شعر و شهر ایرانی از منظر فضا در دوره معاصر

اندیشه آرمان و احساسات انسان ایرانی همواره درجستجوی راهی برای ارایه خود به محیط پیرامون بودها ست هنردراین میان رسانه ای کم نظیر و قدرتمند است ابعاد منشورهنری ایرانیان شامل موسیقی نقاشی شعر و داستان و البته معماری و شهرسازی درکنار بعدهای دیگرمعبری موثر درانتقال مفاهیم به مخاطب ملی و جهانی بوده است بی گمان ابعاداین منشوربی ارتباط باهم نیستند و درکنار هم نورخرد ایرانی را ساطع می کنند آنچه مدنظر این مقاله است توجه به اشتراکات و برهم کنشهای دوبعد برجسته یعنی شعروهنرشهرسازی ایرانیان است جستجو دراین مجال زوایای ظریفی ازارتباط این دوهنررا می نماید فضای شهری مجموعه ای ازحالات اقتصادی اجتماعی و تقدس را دربرمیگیرد و هنرشعر هم شامل قابلیتهای معنوی همچون تشبیه استعاره تشخیص و موارد مشابه درکنار قابلیتهای ظاهری همچون وزن و واج آرایی است دراین مقاله اشاره خواهدشد که دردوران معاصر چگونه این دوهنر درانتقال اندیشه های ایرانیان درقالب فضای شهری درکنار هم بوده اند و به بروز خلاقیت یکدیگر کمک نموده اند ودرچه مقاطعی ازهم فاصله گرفته اند و چگونه با ظهور عصرسیمانی شهرسازی درتقابل با یکدیگر برخاسته اند

کلیدواژه ها:

شهر ، شعر ، فضا ، قابلیت های معنایی ، قابلیت های ظاهری