تعیین آمایش سرزمین یکی از نیازهای امروزی کشور

آمایش سرزمین یا عمران منطقه به این معنی است که در قلمرو کم و بیش وسیع، ساختار یا نهادی راه اندازی شود که با تکیه برتجهیزات متناسب محل، برای آبادانی جامع محل گام بردارد. این آبادانی با استفاده عاقلانه از نیروی انسانی محلی و از ذخایر وثروتهای طبیعی برای برطرف ساختن نیازمندی های انسانی جمعیت ساکن محل انجام می یابد. عدم توجه به توان محیط در بهره گیری از سرزمین عامل اساسی به هم خوردن تعادل محیط است. گسترش شهرنشینی و جاذبه های آن همراه با رشد لگام گسیخته جمعیت موجب بهره گیری بی حد و بدون برنامه و خارج از توان سرزمین گردید که نتیجه آن به هم ریختگی اکوسیستمو عدم تعادل در محیط زیست تمام موجودات زنده است. جهت بررسی و تجزیه و تحلیل برای استفاده صحیح از آمایش سرزمین ، چهار مرحله را در متدولوژی مدنظر قرارداده شد که عبارتند از بررسی و شناسائی وضعیت اجتماعی واقتصادی ، جمعبندی مطالعات منابع محیطی، ارزیابی و تعیین واحدهای همگن مدیریتی و توصیه های لازم و تدوین برنامه برای توسعه. عوامل مهم بازدارنده در خصوص امایش مورد برسی قرار گرفته که مهمترین آنها می توان به مواردی همچون نبود سازمان مستقل و ساختار تشکیلاتی ،نبود قوانین و مصوبات چه در تهیه طرح آمایش و چه دراجرای آن ،ناهماهنگی دستگاههای اجرائی کشور ،نداشتن مسئول و متولی این امر،نگرشی یکسویه به جای بخشی نگری ،واگذاریهای نادرست اراضی و تاسیس صنایع بدون درنظر گرفتن پیامدها و عوامل تخریب و .... اشاره کرد. نتیجهاینکه آمایش سرزمین می بایست بر اساس اصلی همچون ملاحظات امنیتی و دفاعی،کارآیی و بازدهی اقتصادی ،وحدت و یکپارچگی سرزمین،گسترش عدالت اجتماعی و تعادل های منطقهای،حفاظت محیط زیست و احیای منابع طبیعی،حفظ هویت اسلامی، ایرانی و حراست از میراث فرهنگی،تسهیل و تنظیم روابط درونی و بیرونی اقتصاد کشور،رفع محرومیت ها خصوصا در مناطق روستایی کشور مورد برسی و اجرا قرار گیرد

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، مرتع ، کاربری ، توسعه ، واگذاری