پایداری کشاورزی استراتژی بازدارنده بیابانی شدن اراضی کشاورزی

آهنگ تند تخریب منابع طبیعی از یک سو و نیاز غیر قابل اجتناب انسان برای بهره برداری منابع طبیعی از سوی دیگر، بازگو کننده حقیقت روشنی است و آن برقراری توازن میان قابلیت‌های متنوع طبیعت و شیوه‌های تفکر و برخورد انسان با آنها است. براساس آمارهای اظهارشده در مجامع منابع طبیعی کشور هر ساله یک میلیون هکتاراز اراضی قابل استفاده کشور از بین می‌روند که این به معنای افزایش روند بیابانی شدن اراضی کشور است. نابودی پوشش گیاهی جنگلی و مرتعی و بی‌دفاع گذاشتن خاک در مواجهه با سیلاب و باد منجر به افزایش شدید فرسایش آبی و بادی در کشور شده است. افزایش سیل‌های مخرب و طوفان‌های شدید حاصل شیوه‌های نادرست بهره برداری از طبیعت است، که خود نیز نابسامانی‌ها و درماندگی‌های اجتماعی اقتصادی و اکولوژیکی دیگری را به‌دنبال دارد. توسعه و حفاظت باید در راستای یکدیگر و همزمان انجام گیرد تا بتوان توفیقی نسبی کسب نمود. مسایل عمده محیط زیست، توسعه شهر ها، افزایش جمعیت، مهاجرت‌های بی رویه، فرسایش خاک و عدم بکار گیری دانش توسعه پایدار، همگی عوامل هشدار دهنده برای جمعیت دنیا هستند. تحقیق در رویکردهای حمایتی از توسعه کشاورزی پایدار مانند حمایت از قیمت‌های بازار و ‏حمایت از زمین و آب به جای حمایت از نهاده‌ها و اعلام یک سیاست ملی برای کشاورزی پایدار ‏و اولویت دادن به پژوهش و توسعه می تواند راهگشا باشد.

کلیدواژه ها:

توسع پایدار ، کشاورزی ، بیابان زایی