پتانسیل های توریسم درمانی در مناطق خشک ونیمه خشک ایران

بیش از یک‌پنجم مساحت کشور ایران را بیابان‌های واقعی در برگرفته است.وسعت کم نظیر بیابان های ایران در کنار عوامل جغرافیایی و طبیعی موجب شده است در شمار چهار بیابان نخست جهان قرار گیرد و از موقعیت ممتاز تری نسبت به سایر بیابا ن هابرخوردار باشد.مناطق بیابانی ایران سرشار از جاذبه های توریستی و گردشگری هستند. شاید بتوان گفت اکثر شهرها و یا حتی برخی از مناطق روستایی واقع در نواحی بیابانی دارای آثار فرهنگی و یا جاذبه های تاریخی، طبیعی وحتی درمانی منحصر به فرد هستند که می توانند در جذب گردشگران داخلی و خارجی بخوبی نقش ایفا کنند.بیابان با همه خشونت ظاهری و برخلاف آنچه که اغلب مردم تصور می کنند، اگر چه تولیدات گیاهی اندکی دارد ولی پتانسیل های دیگری نظیر جاذبه های زئوتوریسمی و اکوتوریسمی در خود نهفته دارد که اگر به درستی شناخته شده و مورد بهره برداری قرار گیرد در جهت مهار بیابان زایی نیز گامهای مفیدی برداشته خواهد شد. وجود پدید های ژئوتوریسمی کم نظیر دارای خاصیت درمانی، پزشکی و سلامت می تواند به جذب توریستها در این مناطق کمک شایانی بنماید. تابش خورشید بیش از 300 روز در سال، چشمه های معدنی آب گرم، شن های داغ تپه های ماسه ای، خاکهای شفا بخش معدنی، نمکها و رسوبات تبخیری، غار های نمکی و لجن های دارای خاصیت التیام دهنده در بستر پلایاها همگی میتوانند به جذب گردشگران و کارافرینی و فقرزدای در این مناطق بیانجامد. در این مقاله سعی گردیده است تا به پتانسیل ها و توانمندیهای مناطق خشک و نیمه خشک کشور از نظر گردشگری درمانی پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

بیابان ، توریسم درمانی ، شن درمانی ، قابلیت های بیابان