تبیین تجلی مفهوم سرزندگی در کالبد معماری در قالب مجموعه فرهنگی تفریحی با بهره گیری از عوامل غیر کالبدی

جامعه شهری امروز به سبب سلطه بی قید و شرط اتومبیل تا حدود زیادی فاقد کانونهای فرهنگی و اجتماعی است در بیشترساعات شبانه روز میادین ، خیابان ها مملو از حرکت مداوم اتونبیل ها می باشد و در نتیجه فضاهایی بی روح مرده و ناامن را پدید آورده است که شهروندان را دچار مشکلاتی از جمله گسیختگی در روابط اجتماعی کرده است. امروزه به دلایل گوناگون تامین نشاط، شادی و سرزندگی شهری به یکی از دغدغه های اصلی نظام های مدیریت شهری به ویژه در کشورهای توسعه یافته تبدیل گردیده است به عبارت دیگر در شرایط رقابت جهانی شهرها، سرزندگی شهری به عنوان ابزار موثری جهت ارتقا توان رقابتی شهرها تلقی می شود اگر محیط از وجود یک فرهنگ پیشرفته برخوردار باشدنیاز بهفضایی ویژه برای انجام فعالیت های جمعی و سرزنده در ان حس می شود فرضیه این پزوهش بر این اساس است که بهره گیری از عوامل غیر کالبدی نظیر بوم منطقه به منظور ارتقاء کیفیت فضای معماری می باشد روشتحقیق روش کیفی و تجزیه و تحلیل اطلاعات به روش نظریه زمینه ای انجام خواهد شد. از بررسی های به عمل آمده چنین به نظر می آید که در نقاط قابل توجهی از سایت پدیده عدم امنیت در کوچه هاو دسترسی ها قابل تامل است در نتیجه هیچ کیفیت مطلوب شهری هرگز نمی تواند محصول یک پیشامد و اتفاق باشد و سرزندگی تنها می تواند محصول زنجیره ای از اقدامات منطقی ، هماهنگ و برنامه محور باشد که در تحقیق فوق بهره گیری از عوامل غیر کالبدی خود عامل تاثیر گذار در طراحی محسوب می گردد.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، فرهنگ ، فضا ، تعاملات اجتماعی