شناسایی اثرات گردشگری در توسعه روستایی دهستان میشخاص

گردشگری روستایی شکلی از فعالیت اقتصادی است که پیرامونشهرها و نقاط دارای شکل و بافت روستایی، انجام می گیرد و در بردارنده آثار مثبت و منفی برای محیط زیست روستا، انسان و طبیعت می باشد (بختیاری و شریعتی، 1390). گردشگری روستایی، به طور مشخص از دهه 1950 میلادی به بعد گسترش یافت. ابتدا گردشگری روستایی از جنبه اقتصادی برای جوامع محلی مورد توجه قرار گرفت و بعد از آن، توسعه گردشگری روستایی به عنوان ابزاری برای توسعه جوامع روستایی مطرح گردید (رضوانی، 112:1384). مفهوم توسعه پایدار در برنامه ریزی گردشگری در سطح بین المللی در دهه 1980 مطرح گردید. توسعه پایدار گردشگری همچون منشوری است که وجوه مختلف آن را محیط های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی،اقلیمی و جغرافیایی جامعه و انتظارات مردم منطقه تشکیل می دهند (معصومی، 104:1385). برنامه توسعه روستایی جزئی از برنامه های توسعه هر کشور به حساب می رود. این برنامه ها توسط دولت و کارگزاران آن در مناطق روستایی اجرا می شود. این امر در میان کشورهای در حال توسعه، که دولت نقش اساسی د ر تلاش برای تجدید ساختمان جامعه به منظور هماهنگی با هداف سیاسی و اقتصادی خاص به عهده دارد، اهمیت بیشتری می باید (پاپلی یزدی، 53:1381). بافت های روستایی به دلیل پیوندهای گسترده با بسترهای طبیعی و تاریخی دارای ارزش های تاریخی، فرهنگی، طبیعی می باشند ضمن اینکه به عنوان جزئی از میراث زنده بشری و سرمایه ملی و هویت تاریخی- فرهنگی سرزمین، حفظ و نگهداری از آنها دارای اهمیت قابل توجهی است، توسعه گردشگری در روستاها به معنی بالفعل کردن ارزشها و جاذبه ای معماری بافت روستا و معرفی آن به عنوان م قصد گردشگری است، در این صورت تأمین خدمات، امکانات و ایجاد وتوسعه زیرساخت های لازم برای بازدید و اقامت گردشگران امری ضروری است و از این رو بهره برداری از پتانسیل های گردشگری روستاها در جهت جذب گردشگر و توسعه آنها، نیازمند برنامه ریزی صحیح می باشد (حناچی و کوششگران، 1390).