اثرات گردشگری مکان های ثانوی در توسعه پایدار ناحیه ای

امروزه مقوله گردشگری در بسیاری از کشورها به منزله نماد هویت فرهنگی و یکی از بخشهای مهم اقتصادی محسوب می گردد. بسیاری از برنامه ریزان و سیاستگذاران توسعه در کشورهای جهان گردشگری را روشی مطمئن با چشم انداز روشن برای توسعه پایدار معرفی کرده اند. تحولات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جهان در عصر حاضر به ویژه در زمینه سهولت تحرک و جابجایی در رابطه با بهبود راههای ارتباطی و حمل و نقلف افزایش اوقات فراغت، گسترش شهرنشینی، افزایش آلودگی محیط زیست، بهبود رفاه اجتماعی و امکان تخصیص بخشی از درآمد برای امور غیر ضورر موجب رواج گردشگری ناحیه ای و به تبع آن مکان های ثانوی ابتدا در مغرب زمین و سپس در بسیاری از کشورهای جهان شد. در ایران نیز به ویژه در نواحیکوهستانی مجاور شهرهای بزرگ و همچنین در سواحل دریای خ زر از چند دهه گذشته مکان های ثانوی سکونتگاهی یا خانههای تعطیلات با هدف گذراندن اوقات فراغت گسترش یافته است. قطعاً دستیابی به توسعه پایدار در گروه توجه به ارکان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، وزیست محیطی در یک جامعه است. امروزه سیرو سیاحت آنچنان ارزش و اعتبار یافته که جلب و جذب جهانگردی به عنوان صنعتی سود آور و اشتغال زا شناخته شده و در موازنه پرداختهای ارزی کشورها و تبلیغات فرهنگی نقش تعیین کننده ای دارد. از آنجا که گردشگری با محیط طبیعی و فعالیت های اقتصادی، اجتماعی رابطه متقابل دارد و می تواند آثار و پیامدهای مثبت و یا منفی در این زمینه ها داشته باشد، هدف این تحقیق معرفی مکان های ثانوی و تحلیل پراکندگی جغرافیایی و مکانی آنها و اهمیت توسعه ناحیه ای و بررسی نقش گردشگری مکان های ثانوی در توسعه ناحیه ای و نیز اثرات و پیامدهای گسترش گردشگری آنها در ابعاد زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی می باشد و راهکارهای توسعه پایدار گردشگری ناحیه ای را مورد بررسی قرار میدهد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. نتایج این پژوهش بیان می دارد که اگر گردشگری ناحیه ای و روستایی و مالکیت مکان های ثانوی به نحوی مناسب برنامه ریزی و مدیریت شود، میتواند خالق یا محرک یک فرآیند توسعه یافته برای حصول به پایداری توسعه ناحیه ای و نیز پایداری جوامع محلی در کلیه زیرشاخه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و خود صنعت گردشگری باشد. گردشگری ناحیه ای و روستایی بخشی از بازار گردشگری و منبعی برای اشتغال و درآمد بوده و می توان آن را ابزار مهمی برای توسعه اقتصادی- اجتماعی و اکولوزیکی جوامع محلی قلمداد کرد که با یک برنامه ریزی صحیح و ا صولی و با هزینه بسیار کم می توان بیشترین سود را در نواحی گردشگری به دست آورد

کلیدواژه ها:

مکان های ثانوی ، گردشگر مکان های ثانوی ، توسعه ناحیه ای ، توسعه پایدار