شبیه سازی بارشهای موسمی چابهار با استفاده از تلفیق مدلهای مختلف انتشار گازهای گلخانه ای جو و مدلهای گردش عمومی جو (GCMs)

برای انجام مطالعات تغییر اقلیم بر منابع مختلف در دوره های آتی، در ابتدا می بایست متغیرهای اقلیمی تحت تاثیر تغییرات گازهای گلخانه ای شبیه سازی شوند. روش های مختلفی برای این کار وجود دارد که معتبرترین آنها استفاده از داده های مدل گردش عمومی جو (GCMs) است. هدف پژوهش حاضر شبیه سازی بارش های موسمی چابهار برای دوره اقلیمی آینده با استفاده از 15 مدل مختلف انتشار گازهای گلخانه ای جو است. ابتدا با توجه به ورودی مدل داده ها تحت مدلهای بکارگرفته شده شبیه سازی می گردد و پس از صحت سنجی مدل ها با دو روش مقایسه ای(میانگین و انحراف معیار) و آماری( محاسبه بایاس و خطای مطلق)، بهترین مدل برای برآورد بارش های موسمی ایستگاه چابهار انتخاب و داده های بارش برای دوره اقلیمی تولید گردید. پس از تجزیه و تحلیل و شبیه سازی بارشهای ایستگاه با مدل های بکار گرفته شده اقدام به صحت سنجی آماری مدل با محاسبه بایاس و خطای مطلق (MAE) مدل و همچنین مقایسه میانگین و انحراف معیار برای انتخاب بهترین مدل گردید. نهایتا مدل GIAOM با کمترین میزان بایاس و خطای مطلق و همچنین بیشترین همسانی در انحراف معیار و میانگین به عنوان بهترین مدل انتخاب گردید. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که در دوره آینده میزان بارش های ایستگاه چابهار بخصوص بارش های موسمی نسبت به دوره گذشته افزایش خواهد یافت بطوریکه میزان افزایش حدود 15 میلیمتر به ازای هر دهه است. در مورد بارشهای موسمی نیز می توان گفت که بیشترین افزایش بارش در ماه آگوست با چیزی حدود دو برابر دوره گذشته و کمترین آن در ماه ژولای رخ خواهد داد. مقدار و درصدبارش های موسمی از بارشهای سالانه به حدود دو برابر در دوره آینده خواهد رسید. بیشترین افزایش بارشهای سنگین مربوط به فصل تابستان است که دامنه بارشها نسبت به دوره گذشته چیزی حدود سه برابر افزایش می یابد که این خود به معنای افزایش سهم بارش های با مقدار بالای 10 میلیمتر از بارش های موسمی است.

کلیدواژه ها:

شبیه سازی ، بارش های موسمی ، مدلهای گردش عمومی جو ، مدلهای انتشار گازهای گلخانه ای جو ، چابهار