بررسی میدانی ضرایب حداکثر مصرف آب (مطالعه موردی: تهران و کاشمر)

الگوی مصرف آب در بازه های زمانی مختلف دارای نوساناتی است که از جمله مهمترین آنها ، مصارف حداکثر می باشند. بررسی مصارف حداکثر جهت مدیریت و بهره برداری از مخازن و نیز تعیین قابلیت اطمینان شبکه، امری ضروری است. از طرفی ظرفیت شبکه و نیز قطر لوله ها در بخشهای مختلف بر اساس تقاضا ی حداکثر در انتهای دوره طرح و با اعمال ضرایب حداکثر، بدست می آیند. الگوی روزانه تقاضا که ضرایب حداکثر از آن نتیجه می شود، بر اثر عوامل بسیاری از جمله تعداد مشترکین و شرایط اقلیمی، در هر منطقه متفاوت می باشد. از آنجا که در استانداردهای طراحی در شرایط مختلف آب و هوایی و جمعیتی بازه هایی برای ضرایب حداکثر روزانه و ساعتی ارائه شده است که انتخاب نامناسب آنها بر روی هزینه های طرح تاثیر زیادی دارد لذا بومی سازی این ضرایب در شرایط مختلف ضروری است. در این تحقیق با توجه به محدودیت داده های مصرف، با محاسبه ضریب حداکثر روزانه در تهران و نیز ضرایب حداکثر روزانه و ساعتی برای شهرستان کاشمر، سعی شده تا قدمی در جهت تدقیق این ضرایب برداشته شود. نتایج آنالیز داده های موجود نشان داده اند که ضریب حداکثر روزانه در تهران بین 1 تا 1/3 و ضریب حداکثر ساعتی در شهرستان کاشمر در بازه 1/3 تا 1/4 متغیر می باشند که با مقادیر پیشنهادی نشریه 3-117 بازنگری اول کمی تفاوت دارد. همچنین ضریب حداکثر روزانه برای شهر کاشمر در محدوده 1/6 تا 1/9 بدست آمد که با بازه پیشنهادی نشریه 3-117 بازنگری اول تطابق خوبی دارد.

کلیدواژه ها:

ضریب حداکثر روزانه ، ضریب حداکثر ساعتی ، شبکه توزیع آب ، نوسانات مصرف