آنزیم کاتالاز در بالانوس به عنوان نشانگر زیستی آلودگی هیدروکربن های نفتی در خلیج فارس - جزیره خارک

خلیج فارس از مهمترین آبراهه های حمل ونقل مواد نفتی در جهان بوده و دائماً در معرض آلودگی‌های نفتی می باشد. آلودگی های نفتی از طریق جذب توسط ارگانیسم ها، تولید گونه های بازفعال اکسیژن (ROS) و در نهایت ایجاد آسیب بافتی باعث برهم زدن نظام‌ اکولوژیک و بیولوژیک خصوصاً در آب‌های ساحلی می‌شود. با توجه به اینکه هدف نهایی کنترل زیست محیطی، حفاظت از سیستم های اکولوژیک و بیولوژیک است، کاربرد متغیرهای بیولوژیک بعنوان بیومارکر در ارزیابی ریسک آلاینده ها، اطلاعات مهمی را بدست می دهد. از این رو تغییرات آنزیم آنتی اکسیداسیون کاتالاز در بارناکل به عنوان بیومارکر انتخاب و در دو فصل پاییز و زمستان در 9 ایستگاه پیرامون جزیره خارک مورد بررسی قرار گرفت. سنجش سطح آنزیم در بافت بارناکل ها توسط کیت های استاندارد صورت گرفت. تغییرات سطح فعالیت ویژه آنزیم کاتالاز در فصل پاییز بین (U/ml/mg protein) 15/10 تا 05/22 و در فصل زمستان بین (U/ml/mg protein) 33/12 تا 94/16 گزارش شد. آنالیز میزان آلودگی های نفتی در بافت بارناکل و در آب مطابق با روش MOOPAM 1999 صورت گرفت. میزان آلودگی های نفتی در بافت بارناکل ها در فصل پاییز بین (mg/lit) 03/0 تا 20 و در فصل زمستان بین (mg/lit)04 /0 تا 5 گزارش شد.میزان همبستگی بین آنزیم ها و آلودگی نفتی با کمک نرم افزار SPSS بررسی شد. همبستگی کاتالاز و TPHS در هر دو فصل، منفی و معنی دار (9/0-r = ) بود. بنابراین می توان آنزیم کاتالاز را بعنوان بیومارکر آلودگی نفتی در بارناکل های منطقه خارک معرفی کرد.

کلیدواژه ها:

آلودگی نفتی ، آنزیم آنتی اکسیداسیون ، کاتالاز ، بارناکل