توسعه پایدار با نگاهی به معماری گذشته (نمونه موردی خانه های سنتی بوشهر)

توسعه پایدار یکی از جامع ترین مفاهیم در همه زمانهاست. این مفهوم عنصر اصلی راهکار قرن 21 است. به دنبال آنمعماری پایدار یکی از جریان های مهم معماری معاصر است؛ جریانی که عکس العملی منطقی در برابر مسائل ومشکلات به وجود آمده عصر صنعت و مدرن به شمار می رود. عصری که باعث شد معماری بومی که با توجه به طبیعتو محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم پیش می رفت، به دست فراموشی سپرده شود. عدم توجه بهبنیادهای پایداری معماری سنتی ایران و عوامل گوناگون موثر بر آن، پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جایگزارده است. بدون شک پیشرفت تکنولوژی ضرورتی است که نمی توان از آن چشم پوشید، ولی این عامل نباید ارزشهای مارا خصوصا در زمینه پایداری محیط زیست دستخوش مخاطره نماید. همگرایی و همسویی اصول معماری گذشتهایران با اصول طراحی پایدار اتفاقی و تصادفی نیست، بلکه پایداری، تدوام و استمرار مفاهیم و اندیشه های عالیمعماری گذشته، گویای وجود چنین تفکراتی در گذشته معماری ایران است. در همین راستا می بایست راهکارهایفراموش شده در طراحی محیط مسکونی پایدار شناسایی شده و با به روز نمودن آن ها با توجه به تکنولوژی هایموجود، از آن ها در طراحی ساختمان هایی پایدار استفاده نمود. بر این اساس از اقدامات موثر در زمینه بهینه سازیمصرف سوخت در ساختمانهای مسکونی و استفاده از انرژی های طبیعی، طراحی اقلیمی ساختمانها بر اساس اصولمعماری همساز با اقلیم در هر منطقه می باشد. معماری بومی بوشهر، کاملا منطبق با شرایط آب و هوایی بوده ونشانگر هویت خاص منطقه خود می باشد ما سعی داریم در این مقاله با نگاهی به معماری گذشته ساختمان هایمسکونی شهر بوشهر و تحلیل فنون و تدابیر بکار رفته در آنها به بررسی چگونگی پایداری در گذشته دست یابیم. امیدهست این اصول سرمشقی شود برای توسعه پایدار در معماری آینده در جهت کاهش مصرف سوخت و راهگشایمعماری امروز ما در طراحی گردد.