بررسی نقش مخاطرات محیطی و مدیریت بحراندر آمایش سرزمین - مطالعه موردی منطقه سیستان ایران

مخاطرات محیطی هم طبیعی و هم انسانی از مولفه هایی است که در ابتدای تصمیم گیری در آمایش سرزمین باید به آن پرداخت زیرا استفاده موثر از توا اکولوژیکی بالفعل و بالقوه یک محیط بستگی به آنها دارد . در منطقه سیستم خشکدالی از جمله مخاطراتی است که به دنبال خود مخاطراتی چو خشکی اقلیم ، باد 120 روزه و پدیده گردو غبار با توجه به خشکی کف دریاچه همو که در سال 1388 به 33 برابر استاندارد جهانی رسید و حرکت ماسه های روا و نابودی سالانه 2 درصد از زمینهای کشاورزی و پدیده مهاجرت و عدم ماندگاری نیروی انسانی کار آمد را بدنبال دارد . هدف این تحقیقد شناخت این مخاطرات و تأثیر آنها برروند آمایش سیستم و چگونگی غلبه برآنهاست . فرضیه این تحقیق بر این مبنا متصور است که کندیفرآیند توسعه بوسیله مخاطرات محیطی موجود که بعضی از آنها در یک دوره معین بروز می نماید رقم خورده است همچنین همه این مخاطرات به نوعی به همدیگر وابسته اند . ندت و ضعف یک عامل در ندت و ضعف دیگری نید تأثیر فراوان دارد . روش تحقیق بصورت توصیفی و تحلیلی می بانشد که باتوجه به تحقیقات کتابخانه ای و مطالعات و مشاهدات میدانی توسط نگارنده انجام گرفته است . نتایج و همچنین پیشنهادات جهت برو رفت از وضعیت موجود نیز بیا ن شده است

کلیدواژه ها:

باد 120 روزه ، گردو خاک ، خشکسالی ، دریاچه هامو ، رودخانه هیرمند