رویارویی متن و نگاره در داستان ملک شهرمان و قمرالزمان در نسخه خطی هزار و یک شب قاجاری

بخش اول نوشتار حاضر به بررسی و نقد نگرش های اومانیستی در داستان ملک شهرمان و قمرالزمان از سلسله داستان های هزار و یک شب پرداخته است. داستانی که نمایش سفر انسانهای متقارن و متشابهی است که کارکردهای شخصیتی دوگانه ای را در ترکیب افکار و زبان خویش بر صحنه ی روایت کشیده اند. شخصیت هایی که در گونه اول پیرو اصل لذت آنی و طالب شرب و نشاط مدام اند، در تقابل با دیگران داستان که پایبندی به اخلاق و خوی اصالت طلبی را در خویش به ثباتی نسبی ارتقاء داده اند. در بخش دوم به رابطه ی متن به عنوان عنصری نوشتاری در ترکیب با هنر نگارگری در نگاره های نسخه ی خطی هزار و یک شب قاجاری که در شش جلد در عصر ناصرالدین شاه استنساخ و نگارگری شده است، پرداخته شده است. نسخه ی منحصر به فردی که حجیم ترین تعداد نگاره ها را به تعداد3655 مجلس در خود جای داده است.نگارندگان بر این باورند که تلفیقی ساده انگارانه در مواجهه ی متن به عنوان نوشتاری روایی و نگاره به عنوان تصویری روایی بر نسخه ی هزار و یک شب نقش بسته است که بیشتر کارکرد تکنیکی یکنواختی را باز می تاباند تا ماهیت یک اثر هنری را.

کلیدواژه ها:

هزار و یک شب ، ملک شهرمان و قمرالزمان ، نگارگری ، صنیع الملک ،