ارزیابی روش طرح و ساخت توأم در پروژه های عمرانی با استفاده از روش AHP (مطالعه موردی فردگاه بین المللی امام خمینی (ره))

در قرن حاضر پیشرفت و توسعه ی هر کشوری بستگی زیادی به توسعه ی زیرساخت های آن کشور در بخش های مختلفی همچون صنعت برق، سدسازی، راه سازی، حمل و نقل و... را دارد. در پروژه های عمرانی و طرح های زیربنایی که بصورت بارز از تحولات تکنولوژی تأثیر می پذیرند، استفاده از روش ها و ساختارهای نوین مدیریت، امری اجتناب ناپذیر است. توسعه ی زیرساخت با طراحی و انجام پروژه های عمرانی امکان پذیر می باشد. انجام این پروژه ها با روش های قراردادی مرسوم مانند روش سه عاملی (کارفرما - مشاور - پیمانکار) پروژه ها را دچار مشکلاتی چون تأخیر در اتمام پروژه، کسری بودجه، از بین رفتن سرمایه و ... می کند. یکی از روش های نوین مدیریت و اجرای پروژه ها، روش طرح و ساخت می باشد که امروزه طرفداران زیادی بین دست اندرکاران اجرای پروژه ها پیدا کرده است. در این تحقیق از میان انواع روش های قراردادی پرکاربرد در اجرای پروژه های عمرانی، روش های طرح و ساخت (D.B)، متعارف (D.B.C)، مدیریت اجرا (E.P.C)، ساخت، بهره برداری و انتقال (B.O.T) مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته و معایب و محاسن هر کدام شرح داده شده است. سپس به شرح مطالعه ی موردی این تحقیق، پروژه فرودگاه بین المللی امام خمینی (ره) که با استفاده از روش طرح و ساخت اجرا شد پرداخته شد. در ادامه به کمک روش تصمیم گیری چند گزینه ای (AHP) و استفاده از نرم افزار Expert Choice، این پروژه با توجه به معیارهای مشخص شده مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت که نتیجه ی بدست آمده، حاکی از آن بود که روش طرح و ساخت (D.B) بهترین روش قرارداد برای این پروژه بود.

کلیدواژه ها:

پروژه های عمرانی ، روش طرح و ساخت توأم ، فرودگاه بین المللی امام خمینی (ره) ، روش AHP