بررسی رابطه سرمایه گذاری در مسکن با متغیر های کلان اقتصادی در ایران (طی سال های 1358 الی 1392)

مسکن دارای ویژگی های خاصی است که با سایر کالاها و خدمات تفاوت دارد. این کالا به دلیل بادوام بودن،یک کالای سرمایهای است و به دلیل اینکه نسبت به سایر کالاهای سرمایه گذاری دارای امنیت برای سرمایه گذاریاست، سرمایه گذار مایل به سرمایه گذاری در این بخش میباشد. بخش مسکن دارای بیشترین ارتباط با دیگر بخشهای اقتصاد است و با رکود آن مجموعه اقتصاد وارد بحران خواهد شد. بنابراین، لزوم تأمل بیشتر در این بخش ضروری است.هدف این مقاله، بررسی اثرات متغیر های کلان اقتصادی شامل تولید ناخالص داخلی، تورم، جمعیت و مجوز هایساخت و ساز بر سرمایه گذاری مسکن در ایران طی دوره 1358 الی 1392 می باشد. نتایج به دست آمده از این مطالعه با استفاده از یک الگوی خود رگرسیون برداری (VAR) حاکی است از این است که در کوتاه مدت GDP و جمعیت و مجوزهای ساخت وساز می توانند علت سرمایه گذاری مسکن باشند. و متغیر GDP نسبت به سایر متغیرها بیش ترین توضیح دهندگی سرمایه گذاری مسکن را در کوتاه مدت ارائه می دهد. در بلندمدت متغیر GDP رابطه مستقیم با سرمایه گذاری مسکن داشته و در رابطه با متغیرهای جمعیت و مجوزهای ساخت وساز معکوس بوده است، همچنین بیشترین توضیح دهندگی سرمایه گذاری مسکن در بلندمدت توسط خود اینمتغیر توضیح داده شده است.

کلیدواژه ها:

سرمایه گذاری در مسکن ، رشد اقتصادی ، الگوی خود رگرسیون برداری (VAR)