بررسی اثر کاربری اراضی بر ددما ، رطوبت نسبی هوا و تبخیر - تعرق گیاه مرجع در نقاط مختلف شهر اصفهان

فرآیند شهرسازی تغییرات چشمگیری در سطح زمین و خصوصیات جوی یک محل به وجود می آورد که میزان تشعشع خالص دریافتی در سطح زمین را تحت تاثیر قرار می دهد . دمای هوا و رطوبت نسبی دو شاخص مهم هواشناسی معرف تشعشع دریافتی و سطح تبخیر می باشند. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر سطح شامل فضای سبز ، آسفالت اراضی مسکونی ، و ساختمان ها ، اراضی بایر ، اراضی کشاورزی و سطوح آب بر دما و رطوبت نسبی هوا در سطح شهر اصفهان می باشد. شش منطقه در سطح شهر اصفهان که از نظر سطوح فوق با یکدیگر متفاوت بودند شناسایی شدند و پناهگاههای هواشناسی و دستگاههای ثبات اندازه گیری دما و رطوبت نسبی هوا در هر شش منطقه نصب گردید. اندازه گیری دما و رطوبت نسبی هوا با فاصل زمانی 5 دقیقه به مدت 9 ماه از آبان ماه 1389 الی تیر ماه 1390 انجام شد. تبخیر- تعرق گیاه مرجع از رابطه فائو-پنمن-مانتیث به صورت روزانه محاسبه شد. دستگاه ثبات نصب شده در پناهگاه ایستگاه هواشناسی اصفهان به عنوان معیار مقایسه سایر ایستگاهها انتخاب شد. نتایج نشان داد مقدار دما و رطوبت نسبی بین ایستگاههای مختلف متفاوت است. بیشترین مقدار اختلاف دما بین ایستگاهها 10/63 درجه سانتی گراد در تیر کاه و بیشترین اختلاف رطوبت نسبی 65/5 درصد در اسفند ماه بود. شیب خطوط برازش داده شده بر تبخیر-تعرق محاسبه شده در ایستگاه مرجع با ایستگاههای مختلف متفاوت بود. که این تفاوت بیانگر تاثیر خرد اقلیم ها بر دما و رطوبت نسبی هوای سطح شهر تهران می باشد.

کلیدواژه ها:

خرد اقلیم ، فضای سبز شهری ، نیار آبی