سکونت و مسکن در آیینه اشعار عامیانه ی بلوک حیات داوود(استان بوشهر)

هر فرهنگی، دارای دو بخش فرهنگ مادی و فرهنگ معنوی است، فرهنگ مادی شامل آن قسمت از فرهنگ است که ابزارها، تکنیک ها و سایر دستاوردهای فیزیکی مردم را در بر می گیرد وفرهنگ معنوی شامل آیین ها، عقاید وادبیات شفاهی است.قسمتی از فرهنگ معنوی را اشعار عامیانه تشکیل می دهد که ریشه در عرف و مذهب و سنت جامعه دارد و در زمان مناسب، مجال بروز و ظهور می یابد. از نمودهای فرهنگ مادی نیز مسکن و شیوهای ساخت و سکونت آن است. گاهی فرهنگ مادی و فرهنگ معنوی به خدمت هم در می آیند. اهمیت مساله در همین شناخت خدمات متقابل این دو نوع فرهنگ است. می توان با گردآوری و بررسی اشعار هر ناحیه ای از کشور به شیوه سکونت و مسکن ان پی برد. با همین فرض می شود گفت اشعار عامیانه بلوک حیات داوود بازگو کننده ی شیوه سکونت و مسکن این بلوک است، و همچنین ساخت های تشکیل دهنده ی سکونت و مسکن را می توان با ذکر شواهد شعری در اشعار عامیانه بلوک حیات داوود و اکثر نقاط کشور به شکل عشایری و روستایی بوده است. شهرهایی که در بلوک حیات داوود قرار داشته اند نیز به علت وسعت و جمعیت کم و عدم امکانات لازم سیمای روستایی بزرگ به خود گرفته بودند. در این نوع سکونت، مسلما مسکن مناسب و با تعاریف امروزی را نمی توان یافت. روش گرد آوری اطلاعات در خصوص این مقاله به صورت میدانی و کتابخانه ای است به این شکل که جمع آوری اشعار از طریق مطلعین محلی در شهرهای و روستاه های مختلف شهرستان و مصاحبه و ضبط صدا یا فیش برداری از گفته ها و اشعار قرائت شده انها صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

اشعار عامیانه ، بلوک حیات داوود ، شیوه ی سکونت ، مسکن